Bakea…

Bakea nahi dutela entzuten dugu behin eta berriro alde batetik eta bestetik…

Ezin dela bakerik egon atentatuak dauden bitartean…

Ezin dela borroka utzi errepresioak dirauen bitartean…

Oso ongi… ados. Bi argumentuekin ados.

Baina euskalduna naiz eta gainera gaztea…

Akabo! Nireak egin du. Kontrolak edonon, edonoiz eta nahi duten eran, nola bestela?

Ordubete, ordu erdi, ordu terdi… zer axola die… gauza da beraiek nahi duten arte edukiko zaituztela hor. Nahi duten guztia esango dizute, zure lagunez, familiaz… galdetuko dizute eta zu hor, bakarrik, kotxeak, jendea… pasatzen ikusten dituzu. Batzuek “algo habrá hecho” besteek “joe gizajoa, gainera bakarrik dago” esango dute… eta zu hor, esaten dituzten astakeriak entzuten…

Zer tristea… bakea… bai bai, nik ere bakea nahi dut. Ez dut nahi lanera ordubete beranduago iritsi nahi. Ez dut trenean lasai lasai natorrenean bapatean berdez jantzitako gizontxoak bertan sartu eta motxila bat dudalako karneta eskatzerik nahi. Ez dut alde zaharretik noanean gaizki begiratu nazaten nahi. Ez dut inongo arrazoirik gabe pilota edo porra batek nire gorputza kolpatu dezan nahi.

Ez dut hori guztia nahi. Ez dut nahi eta gainera ez dut merezi… hori egiteko gai denak benetan bihotzik baduen galdetzen diot nire buruari…

Erantzun proportzionatuak omen dira… izua, beldurra, kolpeak, kontrolak edonon…

Eta gero esango didate gure erruz ez dagoela bakerik…

Bi astetan Oiartzunera etortzen bi kontrol pasa behar izan ditut, bat errepidean, bestea trenean… eta galderak, mina eta izua eragin nahi duten hitzak… ni lanera bake bakean nentorren… eta beraiek dira bakezaleak…